Din saknad. Din saknad ber eit draumsjukt tungsinn med seg. Den fører deg på stille, svarte venger ti tusun mil frå menneska, og slær seg ordlaust ned. Det kviler ålsvart over alt ditt landskap Eit myrker ikkje nokor makt kan spreide. Du går i ring og søkjer - leitar liksom mot eit andlet. Men berre tomleik. Som ein sus or æveaudni, og ingi menneske. Ei gravsens einsemd over verdi, der alt som andar jagast mot sitt vanvet og stuper trøytt attmed det siste stupe. Da lettar fuglen! Nokon lær i djupe. I eine ti'n kverv myrkje. Som det splintrast av ljose i frå dette som du sakna. Du mét det som ei vitring. Ein ande frå Gud. Det er som du for andre gong blir fødd til live. Hjarta høgg vilt, i glade slag mot dagen! Og alt ditt tungsinn har fått kvite venger, det letter stilt, og ber deg ti tusun glade heimferdsmil attende. Jan Magnus Bruheim. I: "Yta og djupe". Aschehoug. Oslo. 1945 . s. 39-40.