Av Hartvig Sætra

Når vi i våre dagar ser eit nytt, brutalt imperium vekse fram, har sjølvsagt det samanheng med 1989. Det er sagt at ein indianar sto og gret da Muren fall. ”Også dette er det vi som må betale”, sa han. Det er ikkje vanskeleg å sjå at han er i ferd med å få rett, på vegne av heile Den tredje verda.

Mens det første tiåret etterpå var relativt roleg, og berre prega av eitt ”urosenter” - Balkan - ser vi i dag at USAs maktambisjonar femner om alle delar av verda der det framleis finst reservar av kapitalismens hjarteblod: Lett tilgjengeleg lågentropi i form av fossile brennstoff.

Som vi tidlegare har vore inne på her i avisa, treng Marx´ arbeidsverditeori eit tillegg for at vi skal kunna forstå kapitalismens suksess under siste delen av 1900- talet. Det er sjølvsagt framleis riktig at kapitalismen bygger på akkumulasjon av meirverdi.

Dersom meirverdien berre blir skapt gjennom ein berekraftig, reproduktiv produksjon, er marginane så små at ei generell utarming av befolkninga blir resultatet.

Da vil det ende med kollaps og revolusjon. Men dersom ein kan kutte vekk mest muleg av den brysame arbeidskrafta og satse på fossile ”energislavar”, kan kapitalismen innkassere ein ”ekstraprofitt” som tillet den både å sikre akkumulasjonen og i tillegg gi befolkninga eit høveleg grunnlag av ”brød og sirkus”, slik at dei ikkje-akkumulerande klassane held seg i ro - i det minste i dei 20% av jordas befolkning som nyt godt av 85% av ressursane.

Resten bur så langt unna oss, og er så makteslause, at dei snart berre har sin eigen kropp med innsydd sprengstoff som våpen.

”Jordas bundne trælar bur ikkje her lenger”. Men det blir stadig fleire av dei ein stad der ute, og den relative roen i kapitalismens kjerneland er avhengig av at vi framleis hentar både gammaldags meirverdi og fossile energislavar i deira område. Så lenge dei varer.

Altså må kapitalismen bygge eit imperium der dei 20% styrer dei 80% - eller i realiteten: der ein bitteliten elite blant dei 20% styrer resten av verda - dei 80% med tvang, resten gjennom materielle bestikkelsar.

Forholdet mellom dei priviligerte og dei tilsidesette trer skarpast fram i Midtausten. Årsakene til dette fell i to hovudkategoriar:

1. Det materielle konfliktstoffet er basis. Dette har sjølvsagt samanheng med at Irak, Iran, Saudi-Arabia og ein del små Gulf-statar rår over verdas største ressursar av lågentropi i form av olje og gass.

2. Den ideologisk-religiøse konfrontasjonen. Det er knapt nokon grunn til å ta påstandane om ”kamp mellom sivilisasjonar” særleg alvorleg, for bortsett frå korstogstida har tre religionar levd side om side i mange hundreår.

Dei ideologiske konfrontasjonane er motsetningar i overbygget - i den kulturelle og ideologiske sfæren. Dette er kort og godt ein kamp om folks medvit - ein kamp om kven som skal fylle hovuda våre med lyster, kunnskapar lojalitet og fordommar.

Med andre ord det som Gramsci kallar ”det kulturelle hegemoniet”. Men dette skal ein ikkje bagatellisere; utan kulturelt hegemoni raknar herreømmet over lågentropien.

Iden samanhengen brukar ideologi- produsentane eit tilårskomment dokument for å legge dei teologiske premissane: Det Gamle Testamente (GT), eller Torah, som jødane kallar det.

Ikkje minst er det viktig å forstå at dei krigane som foregår i dag, og som kjem til å bli ført i nærmaste framtid, siktar mot å skape eit ”Pax Judeo-Americana”. Og som under Pax Romana vil også det nye imperiet bli styrt av etniske grupper som hevdar at dei er ”Guds utvalde folk”.

Tekno-kapitalen og Det gamle testamentet

I røynda var det aldri fred under Pax Romana. Det vil det heller ikkje bli under det nye imperiet. I ei verd med aukande folketal og meir og meir sentralisert akkumulasjon av kapital og krigsteknologi, vil det vere meir enn nok av menneske som mistrivst eller direkte svelt under den fundamentalistiske, imperialistiske jernhælen.

For Pax Judeo-Americana vil kvile på ekstreme variantar av både børs og katedral. Det mest intolerante og brutale religiøse dokument i historia - Det gamle testamentet - dannar som vi har sett det religiøse fundamentet.

Underskrivne er ikkje den første som påpeikar dei kyniske og rasistiske sidene ved dette skriftet. Den første som gjorde det, var faktisk Jesus. I Bergpreika (Matt. 5-6) tar han stadig opp att denne formuleringa: ”De har høyrt det er sagt: ... Men eg seier dykk: ...”. Og så legg han eit heilt anna innhald inn i dei gamle bodorda, der begrepet ”Guds utvalde folk” blir bytta ut med ”Her er ikkje jøde eller grekar ...”

Uansett kor skeptiske kommunistane er og har vore til religionar generelt, så kan det ikkje rå tvil om at begrep som solidaritet og generell humanitet har eit godt grunnlag i Det nye testamentet, mens dei er framandord i GT brukt overfor alle andre enn ”Guds utvalde”.

Sjølvsagt finst det opposisjonelle røyster i GT, akkurat som i nåverande Israel. Dei brukte gjerne harde ord mot ein framand guddom - Mammon - som øydela Israels reine sjel. I dag verkar det som om dei mest idealistiske av dei gamle profetane har måtta vike plassen for ein fusjon av Jahve og Mammon.

Det er jo så tidsriktig med fusjonar. Gamle konkurrentar slår seg i lag for å kontrollere heile marknaden. Så også med dei rivaliserande guddomane i GT. Ein moderne marknadskonsulent kunne lage verdas mest slåande reklametekst av dette: ”Jahve og Mammon - sammen er de krutt!”

Israel Shamir plar bruke begrepet ”mammonittar” når han omtalar maktskiktet i Imperiet. Denne nemninga er klargjerande når det gjeld den religiøse grunnkarakteren i marknads-fundamentalismen:
Det er snakk om ein koalisjon av gammaltestamentlege jødar og kristne.

Eller som Johan Galtung nyleg uttrykte det på sin sarkastiske måte, med sideblikk til Macchiavelli: ”USAs politikk er en fortsettelse av teologien med andre midler”. Det han burde føydd til, er dette: ”Hvor tror du USA har lært at amerikanerne er de beste menneskene i verden?”

Israelisering av USA og palestinisering av Irak

Desse to begrepa blir brukt av nettstaden Voz de Aztlan. På mange måtar er dette ei presis skildring av utviklinga i det amerikansk- israelske imperiet akkurat nå. Dei rike og mektige - ”vinnarane” - opptrer med stadig større arroganse, anten det gjeld den amerikanske makteliten eller våre heimlege direktørar med millionlønner. ”Vi har lov til dette fordi vi er dei vi er” - underforstått: Gud Mammons utvalde folk. Dette er ei tilpassing til gammaltestamentleg teologi - altså det som Aztlan kallar ”israelisering” av USA og andre rike land.

På den andre sida aukar talet på ”taparar”med enda større fart, og dei økonomiske og sosiale skilnadene har aldri vore større enn akkurat nå. Frå 1960 til i dag har dei 20% rikaste på jorda auka sin andel av ressursane frå vel 60% til 85%. Og ved hjelp av fossil lågentropi kan den globale kapitalen sjalte ut stadig større delar av menneskja frå produksjonssfæren og tvinge dei til å leve frå handa til munnen i ein såkalla ”uformell økonomi”. Altså ein slags pulterkammer for avlagt menneskeleg arbeidskraft. I dag får denne utviklinga sitt mest ekstreme uttrykk i Palestina , der arbeidsløysa i mange område er 80%, og der folk i gjennomsnitt lever under eksistensminimum på 2$ om dagen. Derfor kan ei slik påtvinga proletarisering av massane kallast ”palestinisering”, uansett kva etnisk bakgrunn dei tilsidesette har.

Aztlan ventar at Imperiet vil legge under seg stadig større delar av Midtausten. Og vi kan vente oss ei utvikling av samme forholdet mellom amerikanske imperialistar og arabiske undersåttar som mellom Israel og Palestina. For eksempel i Irak.

”Israelisering” og ”palestinisering” er derfor ein terminologi som beskriv utviklinga av Imperiet. Ikkje minst fortel det oss at staten Israel, gjennom sitt internasjonale sionistiske lobby-nettverk og sin sterke maktbasis i det amerikanske hierarkiet, slett ikkje er nokon ”lillebror” innan Pax Judeo-Americana.

Israeliseringa av USA råkar meksikanarane

Voz de Aztlan (VDA) fortel at USA brått har begynt å sabotere den nordamerikanske frihandelsavtalen NAFTA: Meksikanske frukttransportar blir stoppa på grensa, og fleire frukt- og grønsakssortar har blitt nekta passasje, i total motstrid til lovverket for NAFTA.

Men USAs representant i organisasjonen hevdar at denne utsorteringa skjer som ein følgje av 11.09: USA er ”redd at enkelte meksikanske produkt er forureina eller forgifta av terroristar”.

Dette er sjølvsagt juks og bedrag. Det viser seg nemleg at dei varesortane som blir avvist ved grensa, er nøyaktig dei samme som USA importerer frå Israel til langt høgare pris!

Mexico er som kjent medlem av Tryggingsrådet, og var før Irakkrigen under svært hardt press for å framtvinge ein pro-amerikansk resolusjon. Statssekretær i amerikansk UD, Marc Grossmann, truga i den samanhengen med at ”dersom ikkje Mexico stemmer riktig, vil meksikanarar nord for grensa bli internert, akkurat som japanarane under siste krig.”

Som kjent sa Mexico nei likevel. Grossman kom med tomme trugsmål - truleg i strid med sin sjef Colin Powells syn. Korleis kan han da overleve i jobben?

Kabbala

Det er fordi han hører til den gruppa i Bush-administrasjonen som blir kalla ”sionist-kabbalaen”.

Kabbala er eit hebraisk ord for mystikk. Med andre ord: Eit mystisk selskap. Desse personane er arkitektar for den pro-israelske Midtaust-politikken, og står bak planane om krig mot Irak, Syria og andre land i den såkalla ”ondskapens akse”. Fleire av dei var med på å klekke ut den aggressive ”Project for the New American Century” - sjølve Imperiets credo. Dei er dessutan sterkt påverka av teoriane til Rumsfeldrådgjevaren Thomas P.M. Barnett, sjå Johan Brox´ artikkel ”Det nye verdskartet til Pentagon”, Dag og Tid 08.03.03.

Dei andre som er med i kabbalaen, er desse: Paul Wolfowitz, viseforsvarsminister, Richard Perle, medlem av forsvarsrådet, Douglas Feith, undersekretær i forsvarsdept, Edward Luttwak, Det nasjonale tryggingsrådet, Randy Scheunemann, president i ”Frigjøringskomiteen for Irak”, Henry Kissinger, Pentagons Forsvarsråd, Dov Zakheim, undersekretær i forsvarsdept, Kenneth Adelman, Pentagons Forsvarsråd, Lewis Libby, visepresident i Dick Cheneys stab, Robert Satloff, Det nasjonale forsvarsrådet, Elliott Abrams, Det nasjonale tryggingsrådet, Richard Haass, direktør for politisk planlegging i Innanriksdept, Robert Zoellick, USAs haldelsrepresentant, Ari Fleischer, pressetalsmann for Det kvite hus, James Schlesinger, Pentagons forsvarsråd, David Frum, spøkjelsesskrivaren bak Bushs tale om ”Den onde aksen”, Joshua Bolton, stabssjef i Det kvite hus, Eliot Cohen, Pentagons Forsvarsråd, og mange andre på lågare makt-nivå.

Palestiniseringa av Irak og av eigne minoritetar

Det var Cohen som lanserte begrepet ”den fjerde verdskrigen”, som USA (og Israel) etter hans syn fører mot ei omfattande samansverjing av ”fundamentalistar og terroristar”. Dei to mektige publisistane Bill Kristol og Lawrence Kaplan har i boka om krigen i Irak gitt dette neokonservative evangeliet ei kvasi-intellektuell form, av type ”franske nyfilosofar”.

Med seg har dei ein del fanatiske kristne sionistar som den tidlegare CIA-sjefen James Woolsey - og merk deg deg namnet - pensjonert general Jay Garner, som skal vere amerikansk statthaldar i Irak! Til dei kristne sionistane må vi også rekne krigsminister Rumsfeld, visepresident Cheney, mediemagnaten Rupert Murdoch og valuta-milliardæren George Soros.

Jay Garner har allereie invitert Billy Grahams sønn Franklin til Irak. Det er han som kallar Islam ”ein ond og dum religion”, og vil omvende muslimane til kristendommen.

Det samme ønskar den gamle rasist-organisasjonen Southern Baptist Convention, der Bush er medlem. Dette må vere eit klart opplegg til frontkollisjon med dei fleste fraksjonane i Irak. Og som vi veit er dei anti-amerikanske demonstrasjonane allereie i full gang.

Det blir ikkje betre når den irakiske befolkninga oppdagar at mange av dei firma som skal ”bygge opp igjen landet” - altså skumme fløyten av ressursane - er eigd av amerikanske eller israelske jødar og sionistar. Da kan motstanden bli formidabel, med steinkasting og sjølvmordsbombarar som desperate verkemiddel.

Altså eit nytt Palestina med USA i Israels rolle.

Derfor har Bush-administrasjonen drive israeliseringa enda lenger. I fjor kunne offisielle kjelder melde at amerikanske soldatar i stort antall var blitt trent av israelske tryggingsstyrkar i såkalla ”urban krigføring”. Befolkninga i heile Midtausten veit kva det betyr, ut frå den altomfattande terroren mot palestinske byar. I tillegg har Israel trent mange sentrale politikorps i korleis ein skal takle ”palestinsk-liknande minoritetar” inne i USA. ”Vi reknar med at dette inkluderer svarte, indianarar og spansktalande”, skriv VDA.

Frå Israel har også USA lært å spele ut ”terror-kortet” forå fremje eigne økonomiske interesser. Dermed kan ein omgå internasjonale avtalar, dersom dei slår ut ufordelaktig for eige land, eventuelt for Israel. Jfr. komplikasjonane for meksikansk eksport til USA.

Også når det gjeld ”førebyggande krigshandlingar” bygger USA på israelsk praksis. Likeså når det gjeld fordekte operasjonar og provokasjoar. Aztlan er opptatt av eit ferskt eksempel: Den 10.10.01 vart dei to Mossad-agentane Salvador Schmecke og Saur Ben Zvi fakka i den meksikanske kongressen med store mengde sprengstoff på seg. Dei var på veg for å utføre sabotasje, for seinare å legge skylda på islamistar. Dette har aldri norske aviser meldt om, enda saka fekk brei dekning i alternative media.

Kabbalaen i Washington DC er nok mektig. Men både VDA og andre publisistar - også ein del jødiske - understrekar at dei amerikanske sionistanes fremste maktmiddel likevel er den suverene eigar-andelen dei har i amerikanske media. Det er gjort greie for desse forholda i ein større artikkel her i avisa i 2001.

Irak er nøkkelen - Syria er døra

For amerikanske styresmakter og for Den overnasjonale kapitalen er det sjølvsagt oljekjeldene i Midtausten som er målet. Derfor kan det synast rart at Syria, som ikkje er eit olje-land, blir peika ut som neste offer for imperialistisk krig.

Men for israelske politikarar, og for Israel-lojale folk i Washington DC, er Eretz Israel - Stor-Israel - eit like viktig mål. Det viktigaste midlet blir å knekke den palestinske befolkninga for godt, ved at dei mistar den vesle ryggdekninga dei hittil har hatt frå Irak, Syria og det shia-muslimske Sør-Libanon.

Israel mislyktest i åtti- og nittiåra i å knuse Hizbollah. Til slutt måtte den sigersikre hæren dra seg attende frå Libanon med skam. Nå øygnar Israel og deira allierte i Bush-administrasjonen at tida for hemn er komen. Og den vil samtidig innleie det endelege palestinske nederlaget. Derfor er det ikkje først og fremst Syrias Baath-leiar Bassam Assad som er målet for krigshissinga mot Syria. Det er Hizbollah i Libanon.

”Ver varsame med shiitane”

Men akkurat den saka er ikkje så enkel for Bush. For Hizbollah er som før nemnt shia-muslimsk, og dei er heltar for sine trusfrender både i Iran og Sør-Irak. Derfor kan eit koordinert israelsk-amerikansk åtak på Syria og Hizbollah føre til total kollaps for det allereie tynnslitne tilhøvet mellom USA og shiafleirtalet i Irak.

Den innsiktsfulle israelske journalisten Uri Avnery har derfor retta ein peikefinger både til Israel og USA: ”Ver varsame med shiitane”. (29.03.03). Som korrespondent under krigen i Sør-Libanon i 1982 opplevde han først at den israelske hæren vart godt motteken, fordi shiitane kjende seg tråkka på av alt og alle. Men berre ein månad etter innmarsjen var det slutt med å kaste ris på israelske soldatar. Da gjekk alle med skotsikre vestar. Og vi veit korleis det endte: USA hadde sitt Somalia, Israel fekk sitt Sør-Libanon.

Mot ein samla front av shia frå Sidon til Kabul ligg både Israel og USA tynt an. Før Bush veit ordet av det, vil Irans assistanse til shiitisk gerilja bli ei evig hovudpine - og så må han kanskje gå laus på Iran også, etter å ha tappa sine eigen hær for kraft i Syria, Irak og Libanon.

Så dum er ikkje Bush at han ikkje veit dette. Og om 18 månader skal det veljast ny president. Står han da med begge føtene i hengemyra, vil det gå med han som med faren etter Golf-krigen. Derfor sa han klart nei til den kristen- sionistiske krigsminister Donald Rumsfelds plan om invasjon i Syria.

Dette ser ikkje ut til å affisere kabbalaen i Washington. Dei held fram med å påstå at Assad har kjemiske og biologiske våpen, og at han gjømmer folk frå Saddams Baath-parti. Det siste vart friskt og freidig sett fram samme dag som amerikanske okkupasjonsstyresmakter kalla inn ein god del framståande folk frå det samme partiet til ein konferanse om Iraks framtid! Stort meir openlyst går det ikkje an å bløffe.Til og med Carl I. Hagen, Dagens Nyheter og Politiken vil få problem med å takle eit så eklatant moralsk dobbeltspel.

Vår tids imperium tyner komande slekter

Og nå seier også Tony Blair at nok er nok. Derfor blir det verre og verre for kabbalaen å verve klient- statar, som for eksempel Norge, til å hjelpe USA med framtidige ”humanitære støvletramp”, og rydde opp etter amerikansk terror-bombing og okkupasjon, slik det skjedde i Bosnia, Serbia, Kosovo, Makedonia, Albania, Afghanistan, og nå i Irak.

Alle imperium gjennom tidene har hatt sin jublande vekst, si overraskande oppsmuldring og sine smertefulle kløyvingar. Det ser ut til at imperia har meir til felles enn det som skil dei, uansett kva slags evangelium dei har bygd på.

Det som er den overhengande faren ved Pax Judeo-Americana, er at Imperiet vil bruke opp menneskets felles arv av fossil lågentropi for all ettertid, før maktkolossen forvitrar. Vi har berre få tiår på oss til å hindre dette.